Paulijne is een perfectionistische tiener. Op de middelbare school heeft ze hier veel last van. Daarnaast heeft ze moeite om leeftijdsgenoten te vertrouwen. ’s Avonds ligt ze vaak gespannen in bed. Door begeleiding van Sharon van den Berg, van Buurtteam Oost, is ze weer een blije tiener. “Omdat er bij de psycholoog een wachtlijst was, werden mijn ouders en ik verwezen naar het buurtteam”, vertelt Paulijne. “We kregen beiden ondersteuning. Alleen mijn verhaal vertellen, luchtte al enorm op.” Samen met Sharon verwoordt Paulijne 3 leerdoelen. “Ik wilde zelfverzekerder worden in mijn contact met leeftijdsgenoten. Daarnaast wilde ik me rustiger voelen op school. ’s Avonds wilde ik ontspannen naar bed gaan en rustig slapen.” Sharon en Paulijne maken een bolletjesschema gericht op haar vrienden, familie, gezin en vrije tijd. “Bij iedere vriendin vertelde ik wat de vriendschap voor mij betekent. Voorheen wilde ik iedereen plezieren. Nu zag ik letterlijk op papier dat ik genoeg leuke vriendinnen heb. Dat gaf rust. Een van mijn vriendinnen gaat soms een periode wat meer met anderen om. Ik werd daar altijd onzeker van. Nu trek ik in zo’n periode ook meer naar andere vriendinnen, want ik weet: ik heb genoeg leuke vriendinnen.”

Om Paulijnes angsten in bed te verminderen, introduceert Sharon het 4G-schema (gebeurtenis, gedachte, gevoel, gevolg). Paulijne: “Dit schema gaat uit van een gebeurtenis. Die kun je niet beïnvloeden. Je kunt wel je gedachten erover veranderen. Deze bepalen je gevoel en je gedrag. Ik was in bed vaak bang voor geesten. Daar had ik allerlei enge gedachten over. Toen ik me bedacht dat mijn overleden oma over me waakte, werd ik veel rustiger. Als gevolg sliep ik beter en werd ik uitgerust wakker.” Sharon en Paulijne bespreken tevens dat Paulijne een keuze heeft in de artikelen die zij leest en de programma’s die zij kijkt. “Ik weet nu dat ik geen verhalen over geesten moet lezen voor het slapen.” Omdat Paulijne naast paniekerige gedachten ook een druk op haar borst ervaart, raadt Sharon haar aan om naar de huisarts te gaan. Een Mensendieck-therapeut stelt vervolgens hypoventilatie vast. “Ik ademde te hoog, waardoor ik niet voldoende zuurstof binnenkreeg. Met ademhalingsoefeningen verdween dit.”

“Doordat het op allerlei terreinen beter met Paulijne gaat, gaat het op school ook beter”, vertelt Sharon. “Voorheen was ik steeds gestrest”, vult Paulijne aan. “Nu leerde ik loslaten en relativeren. Als ik een keer een slecht cijfer haal, kan ik nog steeds dokter worden.” In een afrondende presentatie vertelt Paulijne haar ouders wat ze leerde. “Ik voel me blijer en ben zelfverzekerder richting klasgenoten en vriendinnen. Ik ben nog steeds perfectionistisch, maar kan beter omgaan met spanning. Zonder Sharon was dit me niet gelukt. Toch kwamen de meeste oplossingen uit mezelf. Sharon stelde me vragen en liet me zien wat er wél goed ging, zo kwam ik op ideeën. Ik vroeg mijn moeder bijvoorbeeld om een Psalm voor me op papier te zetten. Die lees ik wanneer ik gespannen ben voor het slapen. Door de mooie woorden word ik rustig.” Afscheid nemen van Sharon was voor Paulijne ingewikkeld. “Ik weet dat ik altijd terug mag komen bij het buurtteam. Toch voel ik me onzeker. Het is als zelfstandig leren fietsen. Als je net leert fietsen, is het fijn dat iemand je zadel vasthoudt.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016

Omdat Ravi soms bijzonder gedrag vertoont, stelt Juul voor om Integrale Vroeghulp, een werkgroep van specialistische hulpverleners, te consulteren. Anna: “Het was fijn om met specialisten van gedachten te wisselen. We besloten dat Juul en ik een paar gesprekken zouden voeren met Thijs, een gz-psycholoog van Youké. Zijn nadruk op positief opvoeden sprak me enorm aan. Ook had hij direct een klik met Ravi.” Anna ontdekt dat haar eigen emotionele worsteling, door het vroegtijdig overlijden van haar ouders, veel invloed heeft op haar zoon. “Daarnaast is Ravi ook gewoon Ravi: een kind dat veel duidelijkheid en structuur nodig heeft.” Juul: “Tijdens de gesprekken vielen er veel kwartjes bij Anna. Ze werd rustiger, dat voelde Ravi. Ook hij werd daardoor rustiger. Als zij goed in haar vel zit, heeft dat een positieve invloed op Ravi.” Anna ziet nu beter wat Ravi nodig heeft. Zij weet hem positief te bekrachtigen. Ook op school gaat het beter. Iedere vrijdag haalt Juul Ravi een half uur uit de klas. Juul: “Samen lezen we een boekje met een thema en spelen we een spelletje. Zo krijgt Ravi op een ontspannen manier de ruimte om zich te uiten.” Anna: “Door de gesprekken met Thijs en Juul viel alles op zijn plek. Ik begrijp Ravi nu veel beter. En dat alles zonder pilletje.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016

Samen met een collega legt gezinswerker Mesut contact met Madelon. “Ons eerste gesprek was heel fijn”, vervolgt Madelon. “Ik kon mijn zorgen en angsten uiten.” In overleg met Madelon gaat Mesut ook in gesprek met haar vriend. Mesut: “Hij vertelde meteen dat hij Madelon en haar dochter nooit iets aan zou doen. Beiden vertelden me dat ze veel van elkaar houden. Toch is het voor hen, door trauma’s uit het verleden, lastig om hun liefde op een goede manier vorm te geven. In een driegesprek spraken we over de voorwaarden van een gezonde relatie.” Een nieuwe start lijkt gemaakt.

In een volgend gesprek tussen Madelon en Mesut blijkt echter dat er meer speelt. Madelon: “Door onverwerkte ervaringen uit mijn verleden zat ik overbelast in de ziektewet. Mijn moeder is overleden. Met mijn vader heb ik geen contact. Mijn werk aan de Hogeschool Utrecht was mijn basis. Voor het eerst voelde ik me ergens thuis. Omdat tijdelijke contracten niet meer verlengd werden, werd de helft van mijn team ontslagen. Dat wat me kracht gaf, viel opeens weg. Ik werd angstig en isoleerde mezelf. Ik kon moeilijk verwoorden wat eraan schortte. Door de vragen van Mesut lukte dit me wel. Samen zochten we een plek waar ik onder gespecialiseerde begeleiding mijn trauma’s kan verwerken. Ik start binnenkort en hoop met deze therapiesessies mijn levenslust terug te vinden.”

Ook bij haar vriend spelen gebeurtenissen uit het verleden een rol. Door de aanwezigheid van een dominante vader leerde hij niet om zijn gevoelens op een gezonde manier te uiten. Bij Mesut voelt hij zich op zijn gemak. Samen werken ze aan het contact met zijn kinderen uit een eerder huwelijk. Ook helpt Mesut hem via zijn netwerk aan een baan. Onder begeleiding van Mesut zetten Madelon en haar vriend hun eerste stappen. Madelon is niet meer bang en hun contact is hersteld. De politie is uit beeld. Mesut: “Ik blijf betrokken terwijl beiden hun eigen problemen aanpakken. Als ze verder zijn, kunnen ze samen wellicht een nieuwe start maken.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016

Vanaf januari 2015 wordt Angela begeleid door gezinswerker Elleke de Graaf uit Buurtteam Dichters- en Rivierenwijk. “Inmiddels waren ook Samen Veilig en de William Schrikker Jeugdbescherming bij ons betrokken”, vervolgt ze. “Ik had met 6 verschillende hulpverleners te maken. Ik werd gek van alle afspraken en gesprekken. Om bij de verschillende instanties te komen, moest ik geregeld de halve stad door met de bus. Omdat er bij ons thuis geen crisissituatie was, werd ik overdragen naar het buurtteam. Hun kantoor zit bij mij om de hoek. Ik kan er lopend naartoe. Bij Elleke kan ik terecht met mijn opvoedvragen, maar ook met mijn frustratie, verdriet en kleine successen. Enkel Altrecht bleef betrokken bij mijn zoon, dat gaf rust.”

Peter wordt begin 2015 bij Altrecht getest. De diagnose die in februari volgt, komt bij Angela hard aan. “PDD-NOS, een vorm van autisme. Toen ik hoorde wat er met mijn zoon aan de hand is, werd ik veel rustiger. De pijn was er niet minder om.” Elleke helpt Angela haar emoties een plek te geven. Elleke: “Daarnaast maakten we afspraken met de hulpverlener van Altrecht. Omdat kinderen met autisme gebaat zijn bij structuur en regelmaat besloten we dat Altrecht Peter blijft begeleiden. Angela kan met al haar vragen bij mij terecht. Ik weet veel over autisme. Wanneer mijn kennis onvoldoende is, kan ik met vragen bij collega’s terecht. Ook winnen we informatie in bij de gz-psycholoog van Altrecht.”

Door de ondersteuning van Elleke voelt Angela zich veel rustiger. “De sfeer in huis is veel beter. Ik heb weer contact met mijn zoon. Ik ben geen slechte moeder. Ik heb geen rotkind. Ik heb een kind dat een speciale benadering nodig heeft. Wanneer ik hem dingen goed en rustig uitleg, pakt hij ze op.” Peter gaat nu weer naar school en haalt goede resultaten. Binnenkort maakt hij een overstap naar een vervolgopleiding. “Dat is een grote verandering, en dus lastig voor hem. Voor mij is het, door alle wet- en regelgeving, lastig om de juiste plek voor hem te vinden. Gelukkig ondersteunt Elleke me hierbij.” Elleke: “Angela gaat heel voortvarend te werk en zoekt zelf veel uit. Zij is vastbesloten om voor Peter een opleidingsplek te vinden, die hem ondersteunt in zijn ontwikkeling.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016

Naast een psycholoog en een schuldhulpverlener helpt Femke Aisha de draad op te pakken. Aisha: “Naast moeder-zijn, wilde ik ook weer iets voor mezelf doen. We maakten samen een lijstje van dingen waar ik energie van krijg. Hierdoor kwam ik op het idee een wandelgroep te starten. Eerder al wandelde ik samen met mijn buurvrouw. Door onze vergelijkbare situaties hadden we veel aan elkaar. En in de natuur raakt je hoofd even leeg.” Sinds een jaar organiseert Aisha 1 keer in de drie weken inspiratiewandelingen in een nabijgelegen park. Via een Facebookpagina kunnen mensen zich aanmelden. “Zo doe ik iets wat ik heel leuk vind. Tegelijkertijd bouw ik aan mijn netwerk. Als ik straks beter in mijn vel zit, wil ik heel graag iets met coaching doen.”

Naast het oppakken van dagbesteding ondersteunt Femke Aisha in haar contact met de vader van haar oudste zoon. Aisha: “Onze communicatie verliep niet altijd makkelijk. Soms hielp Femke me door samen een e-mail op te stellen. Een andere keer schreef ik de mail zelf en gaf ze me feedback voor ik deze verstuurde. Omdat ik me erg onzeker voelde, ging ik steeds meer op Femke leunen. Als ik maar even iets moeilijk vond, belde ik haar.” Femke: “Als medewerkers van het buurtteam zijn wij slechts voorbijgangers in iemands leven. Daarom stimuleren we mensen om zo veel mogelijk zelf op te pakken. Als alleenstaande moeder heeft Aisha best veel op haar bordje. Toch is ze sterker dan ze zelf soms denkt.” Doordat Femke Aisha laat zien wat ze goed doet, durft ze meer en meer op zichzelf te vertrouwen. Aisha: “Femke moedigde me aan, gaf me handvatten en tips waarmee ik zelf aan de slag kon. Naderhand gaf ze me complimenten. Zo groeide stukje bij beetje mijn zelfvertrouwen.”

Inmiddels gaat het goed met Aisha. In 2016 zag ze Femke voor het laatst. Aisha: “Femke helpt me op het moment om een heraanvraag voor de kinderopvangtoeslag te doen. Gelukkig kan ik bij haar terecht wanneer ik weer ondersteuning nodig heb. Daardoor hoef ik mijn verhaal niet opnieuw te vertellen. Femke weet wat er bij me speelt. En omdat ze me in heel moeilijke periodes heeft ondersteund, blijft de vertrouwensband.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016

Op de momenten dat Stella het even niet ziet zitten en zich onbegrepen voelt, kan ze bij Rieneke terecht. “Nadat ik ben uitgeraasd en heb uitgehuild, kan ik er weer tegen. Ik ga dan opnieuw in gesprek.” Rieneke: “Stella heeft veel meegemaakt. Desondanks vecht ze voor haar kinderen en krijgt ze veel gedaan. Zij en haar man vervullen een belangrijke rol in de wijk. Ze staan voor iedereen klaar, hebben een groot netwerk en organiseren allerlei activiteiten.” Stella: “Ik vind dat belangrijk. Gelukkig voel ik me een stuk rustiger nu ik Rieneke heb.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016

Sander vindt de manier waarop Misja hem begeleidt heel prettig. “Ik zit nu veel beter in mijn vel. De begeleiding van Misja helpt mij, maar ook mijn omgeving. Thuis gaat het nu veel beter. Misja hielp me onderscheid te maken tussen wat bij mij hoort en wat bij mijn ouders hoort. Ik heb nu veel meer rust in mijn hoofd. Daardoor kan ik me weer focussen op school.” Misja ziet dat Sander rustiger is en steeds zekerder wordt van zichzelf. “Hij denkt meer na voordat hij reageert. Ook durft hij meer, bijvoorbeeld een telefoontje plegen om een stageplek te regelen. Hij heeft nog steeds zo nu en dan een steuntje in de rug nodig. Die mag ik hem geven.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016

Om Suzanne tijdelijk te ontlasten, vragen Quintus en zij ondersteuning aan vanuit Home-Start. Suzanne: “Negen maanden lang kwam er een middag per week een vrijwilliger bij ons thuis. Iemand met verstand van autisme. Hij hielp mijn oudste zoon bij het aanbrengen van structuur en met het maken van huiswerk. Met mijn jongste ondernam hij regelmatig leuke activiteiten.

Ook met mijn ‘gezonde zoon’, voor wie ik door alle sores weinig aandacht had, sprak hij veel. Doordat ik bij de gesprekjes tussen hem en mijn kinderen was, leerde ik hen weer op een positieve manier benaderen. Iets wat me eerder niet meer lukte.” Naast de begeleiding vanuit Home-Start spreekt Suzanne veel met Quintus over grenzen. “Ik wist niet meer waar mijn grenzen lagen. Ik cijferde me helemaal weg voor mijn gezin. Quintus hield me een spiegel voor. Dat was heel confronterend. Er zijn wat tranen gevloeid. Toch gaf het me veel inzicht. Ik kan mijn kinderen nu bijvoorbeeld uitleggen dat ik erg moe ben en hen vragen om rustiger te spelen of even ergens anders te spelen.”

Het gaat zo goed met Suzanne dat de begeleiding via Home-Start is beëindigd. Suzanne: “De kinderen zijn blijer en opener. Zelf ben ik veel optimistischer. Samen met mijn man vormen we weer een gezin in plaats van een groepje eenlingen.” Suzanne verwezenlijkt in het afgelopen jaar zelfs een paar van haar eigen dromen. “Omdat Quintus me na verloop van tijd vroeg wat ik nu eigenlijk zélf wilde, kwam ik op het idee een opleiding te volgen tot KNVB-voetbaltrainer en –coach. Ook ging ik weer hardlopen. Ik ga nu zelfs af en toe uit eten met een vriendin of een nachtje weg met mijn man. Dingen die eerder ondenkbaar waren. Ik zie Quintus veel minder, maar dat is goed. Hij was er voor mij op de momenten dat ik het nodig had. Dat gaf me het vertrouwen en de veiligheid om dingen aan te gaan. Ik was Quintus’ eerste klant. Daardoor gingen we echt samen op pad. Zonder vastomlijnd doel vond ik gaandeweg uit wat voor mij en mijn gezin werkt.”

uit: Verhalen over Basishulp - 2016